Cold Case Kennis Centrum

UPDATE Problemen worden nauwelijks opgelost, er komen slechts meer en meer problemen. Dat is wel een beetje het adagium rond de centrale overheid in relatie tot de aanpak van cold cases en vermiste personen. De Inspectie Justitie en Veiligheid en het WODC zetten bijvoorbeeld nog steeds geen stappen richting kwalitatief toezicht en onderzoek rond het proces van de aanpak van cold cases en vermiste personen. Dat dit wel degelijk nodig is blijkt wel uit het gehele ambtelijke traject rond de inzet van DNA-technieken in cold cases en vermiste personen. Het is schokkend om te lezen hoe bijna amateuristisch men te werk gaat en waar kennis en ervaring ontbreekt om dit vanuit het departement op een proactieve wijze te sturen. Het is het departement gelukt om alle belangrijke organisaties als het Openbaar Ministerie, de Nationale Politie en het Nederlands Forensisch Onderzoek onderling in verwarring te brengen. De departementen constateren dat het wetgeving-technisch niet (altijd) mogelijk is om

UPDATE september 2023: Een van de meest geruchtmakende cold cases is wel die van het "Heulmeisje". De forensische wetenschap maakt het inmiddels mogelijk om de identiteit van het meisjes te achterhalen (via forensische genetische genealogie). De prangende vraag is: Waarom is het ons als maatschappij nog niet gelukt om de identiteit van dit meisje vast te stellen?  De zaak gaat terug tot 1976. Niet uit te sluiten is dat haar nabestaanden, vader, moeder, broers of zussen, vriendjes en vriendinnetjes al mogelijk zijn overleden zonder te weten wat er met hun geliefde is gebeurd. De hoop is gevestigd op het verwantschapsonderzoek en in de toekomst op andere forensische mogelijkheden zoals forensische genetische genealogie.   Een burger heeft recent een verzoek om informatie gedaan op grond van de Wet Open Overheid. Doel was om meer te weten te komen over het DNA-profiel van het slachtoffer uit 1976.  Wanneer zorgt de (centrale) overheid voor de vast stelling van de identiteit van

In 2012 is een enorme reorganisatie doorgevoerd, waarbij specifiek het proces voor de aanpak van cold case en vermiste personen staat beschreven. Nu ruim tien jaar later blijkt weinig departementaal beleid en toezicht op dit proces zichtbaar en daarmee transparant te zijn. Er is aandacht voor de forensische kant, echter voor het proces en de organisatie binnen de politie (en daarmee ook justitie) blijft de ambtelijke en politiek bestuurlijke betrokkenheid ondoorzichtig. Het inrichtingsplan beschrijft het volgende:  "Binnen deze teams is tevens voorzien in een basisvoorziening ten behoeve van de aanpak van cold cases."[blz. 67 Inrichtingsplan Nationale Politie']  "Team Grootschalige Opsporing: Binnen het team zijn taken belegd op het gebied van grootschalige opsporing, coördinatie van vermiste personen, gedragskundige advisering en cold case-aanpak. Kerntaken van het team zijn: Voorzien in TGO-teamleiders. Coördineren en beheren van de TGO-organisatie. Coördineren van

UPDATE Het is natuurlijk treurig dat ambtenaren van het ministerie van Justitie en Veiligheid haar minister en daarmee de Tweede Kamer geen duidelijke informatie verstrekken over het proces van de aanpak van cold cases en vermiste personen. Nabestaanden als ouders, broers en zussen overlijden vaak genoeg zonder te weten wat er precies met hun geliefde is gebeurd in een onopgeloste zaak. Hierdoor blijven nabestaanden en professionals verstoken van de stand van zaken en blijft het oplossingspercentage laag. De reden hiervoor is dat de minister (lees: justitie en politie) de zaakjes niet goed op orde heeft. De gehele organisatie van de aanpak van cold cases en vermiste personen is verre van een ideale situatie. Tot op heden weten justitie en politie niet hoeveel en welke zaken er nu precies zijn onopgelost als het gaat om moorden, doodslag, mishandelingen en branden met de dood als gevolg en zwaardere zedendelicten. Ook is onbekend welke stukken van overtuiging er nog zijn alsmede of de o

Het Amerikaanse Department of Justice heeft via de Office of Justice Programs door het National Institute of Justice een speciaal rapport uitgebracht over het gebruik van DNA in cold cases. In 1995 is het Nationaal Instituut voor Justitie (NIJ) een onderzoek begonnen om uit te zoeken hoe vaak DNA was toegepast als bewijs en dat er toch sprake was van ten onrechte veroordeelde verdachten. Na uitgebreid onderzoek publiceerde NIJ het rapport "Veroordeeld door jury's, vrijgesproken door Wetenschap: casestudies over het gebruik van DNA als bewijs om daarna de onschuld vast te stellen". In het onderzoek worden 28 casestudies besproken waaruit blijkt dat de analyse van het DNA ontlastend bleek te zijn.  Toen de procureur-generaal kennis kreeg van de reikwijdte van de kwesties die verband houden met forensisch DNA, vroeg hij NIJ om de "Nationale Commissie voor de Toekomst van DNA-bewijs" op te richten als middel om het meest effectieve gebruik van DNA in het strafrechts

In Nederland wordt een succesverhaal simpelweg afgedaan met een persbericht. En daar houdt het vaak al bij op. Vergeten wordt dat aandacht voor dit succes een enorme werking heeft als het gaat om de hoop voor andere nabestaanden, een boost voor professionals binnen politie en justitie, een wake-up call voor potentiele getuigen met de Gouden Tip en een injectie in het politiek bestuurlijke veld dat investeringen in het proces van de aanpak van cold cases en vermiste personen wel degelijk resultaat gaat geven. Helaas zijn de Nederlandse verantwoordelijken voor het proces van de aanpak van cold cases en vermiste personen anoniem. Daadkracht, leiderschap en zichtbaarheid is nodig om het proces van de aanpak van cold cases en vermiste personen tot een hoger niveau te laten komen. Met het huidige beleid van het departement van Justitie en Veiligheid, Binnenlandse Zaken en onzichtbare leiders binnen het proces van de aanpak cold cases en vermiste personen binnen de Nationale Politie gaat dit

In Canada volgen nu ook steeds sneller resultaten door de inzet van forensisch genetische genealogie. De Ontario Provincial Police (OPP) hoopte dat technische vooruitgang zal leiden tot een doorbraak in een bijna 50 jaar oude moordzaak. Op 3 mei 1975 ontdekte een plaatselijke boer de overblijfselen van een vrouw in de Nation River, op korte afstand van de Highway 417-brug en ten zuiden van de stad Casselman in Ontario. Deze overleden vrouw werd bekend als de "Nation River Lady" en OPP-onderzoekers introduceren de zaak opnieuw in een poging om te identificeren wie ze is en om informatie te verzamelen om dit moordonderzoek verder te bevorderen. Ze werd beschreven als blank, tussen de 25 en 50 jaar oud, tussen de 1,80 en 1,80 meter lang, gemiddeld postuur, ongeveer 100 pond, met bruin haar dat roodachtig blond geverfd was. Haar lichaam was omwikkeld met twee stukken groene stof en twee handdoeken. Haar handen en voeten waren met stropdassen vastgebonden. Van het slachtoffer werd