Voor ons was het geen heroïnehoer. Het was mijn dochter en voor mijn dochter een zus. Belgische cold case-swap.
In de reportagereeks Cold Case brengen journalisten Karel Lattrez en Kurt Wertelaers het verhaal van de onopgehelderde moord op Sally Van Hecke, een 20-jarige vrouw uit Antwerpen. Na meer dan 20 jaar wachten hoopten de journalisten via hun eigen onderzoek de nabestaanden eindelijk het antwoord te geven op de vraag wie Sally heeft vermoord. Nu na zesentwintig jaar na de moord op Sally Van Hecke verhuist de cold case van de speurders van Antwerpen naar die van Turnhout. In een ultieme poging om de zaak op te lossen zal het dossier helemaal opnieuw herlezen worden door een nieuw team met frisse blik. “Hopelijk zien de nieuwe speurders wel een verband tussen de elementen die nu al in het dossier zitten. En zoeken ze niet met de rem op”, klinkt het zowel hoopvol als geërgerd bij de moeder van het slachtoffer.
Het 'swappen' van onderzoeksdossiers komt bijvoorbeeld in Nederland niet veel voor, tenzij speciale projecten worden opgezet als destijds het onderzoek naar prostitutiemoorden in Nederland. Over het algemeen onderzoeken de eenheden van de Nationale Politie hun eigen cold cases. Cold casespecialisten geven aan dat het 'swappen' van onderzoeksdossiers (dus bijvoorbeeld in Nederland het uitruilen van cold cases met omliggende eenheden) zeker een meerwaarde heeft als een geheel nieuw team het onderzoek doet.
De zaak in Belgie houdt al jaren de gemoederen bezig, zeker gezien de verhoudingen tussen nabestaanden, misdaadjournalisten, justitie en politie. Ook Nederlandse wetenschappers waren betrokken bij een heronderzoek van DNA-materiaal. Het DNA bleek toch niet te zijn van de door de misdaadjournalisten verdacht persoon. Claudy Pierret was een naam die tijdens het onderzoek ter sprake kwam, maar de zeventiger ontkent dat hij de dader is. “Ik heb niets te maken met de moord op Sally Van Hecke. Ik ken die vrouw helemaal niet”, zo zei Claudy Pierret aan zijn advocate Ellen De Raedt in de gevangenis van Beveren. Jaren geleden werd Pierret tot 20 jaar cel veroordeeld voor de moord op twee vrouwen. Zijn naam dook ook op in de zaak rond de verdwijning van de 13-jarige Maddy Hollanders, maar daarvoor werd hij nooit veroordeeld. Tijdens het proces hield Pierret vol dat hij De Nocker en Prinsen niet had vermoord. “Ik ben onschuldig. Ik zweer het”, klonk het toen. Later vertelde hij echter iets anders. “Hij erkent dat hij de moorden heeft gepleegd, waarvoor hij veroordeeld is. Al een hele tijd geleden heeft hij zijn verantwoordelijkheid genomen. Hij wil dit achter zich laten”, zei de advocaat.
De zaak staat bekend om het signalement en een voertuig: een man met een paardenstaart en in het bezit van een blauwe Amerikaanse auto. Ook het onderzoek naar de Amerikaanse auto liep op niets uit, omdat bleek dat de auto pas een maand later na het delict vanuit elders was geëxporteerd.
Zeker een zaak om te volgen, waarbij alle ingrediënten van opsporingscommunicatie, cold case technieken, forensisch, misdaadjournalistiek etc. aan bod komen. Al met al een slopend proces voor de nabestaanden die wachten op antwoorden.
Zie het mediabericht
Zie hier over Claudy Pierret
Bekijk hier een nieuwsoverzicht
Zie bericht over de Amerikaanse auto
