Leestip: Nieuw true-crime boek over cold cases. Auteurs richten op slachtoffers en cold caseonderzoekers in hoop naar oplossingen.

Journalisten en bekroonde true crime-auteurs Douglas Walker en Keith Roysdon richten de schijnwerpers op de slachtoffers, en op hun dierbaren en de onderzoekers die nog steeds hopen op een oplossing voor langslepende moorden. De auteur vertelt:

"‘Ik droom dat ik bloed zie.’ Toen ze twintig jaar oud was, kwam Christy Pinnick thuis en vond haar vader, Ray Pinnick, dood op de vloer van de keuken van hun huis in Muncie, Indiana, gelegen in het oosten van de Verenigde Staten. Hij was op die koude avond in februari 1994 vermoord terwijl Christy achter de kassa van een drogisterij werkte. Bijna dertig jaar later wordt Christy nog steeds achtervolgd door wat ze die avond zag. Ze vertelt dat ze nog steeds nachtmerries heeft over het vinden van het lichaam van haar vader. Ze wil nog steeds dat de mannen die haar vader hebben vermoord, boeten voor hun misdaad. Christy weet het zeker, die nacht kwamen de mannen die haar vader hadden vermoord de drogisterij binnen waar ze werkte. De afgelopen dertig jaar is haar vaak verteld, door mensen die haar vader kenden en de mannen kenden, dat ze Ray Pinnick hadden vermoord. Ze heeft talloze keren met de politie gesproken. De mannen zijn niet aangeklaagd. Politieonderzoekers, technici op de plaats delict, medisch noodpersoneel en, in het ergste geval, familieleden en vrienden van de persoon die is vermoord, hebben een uniek perspectief op wat algemeen bekend staat als cold cases. De familie en vrienden die hun dierbaren vermoord aantreffen, zullen dit beeld nooit meer uit hun hoofd krijgen. 

Soms is het moeilijk voor de professionals die zich met de misdaden bezighouden. Cold cases zijn momenteel een populaire vorm van entertainment, te zien in podcasts en tv-programma’s en ja, boeken, zoals die van Douglas Walker en ik, ‘Cold Case Muncie’, ons vierde echte misdaadboek uitgegeven door de History Press. Verhalen over cold cases spelen in op de fascinatie van het publiek voor misdaden waarbij iemand is vermoord en de moordenaar niet voor de rechter is gebracht. Voor overlevenden is deelname aan een cold case een nachtmerrie. Woede, frustratie over onopgeloste moorden. In januari 1997 had ik zaterdagdienst voor de krant waar ik werkte, waar ik fulltime de politieverslaggever verving. Ik had gehoord dat er een lichaam was gevonden in McCulloch Park, aan de noordoostkant van de stad. Toen ik daar aankwam, zag ik het slachtoffer, een jonge zwarte man wiens lichaam op de grond lag vlakbij een spoorwegbok. Sneeuw had zich in zijn haar en in de plooien van zijn kleding verzameld. Ik wachtte op een afstand terwijl de politie sprak met een vrouw die van de plaats delict had gehoord en bang was dat haar zoon was vermoord. Ze beschreef hem en zijn kleding en identificeerde hem als William Gene Burton. Hij was pas 16 jaar oud. Ze was boos en gebroken van hart toen ze met de politie sprak, en haar emoties waren zo sterk dat ik bijna weg moest kijken. Haar woede en pijn waren bijna nog verontrustender dan het zien van het gebroken lichaam van haar zoontje, waar het door zijn moordenaar opzij was geworpen. Vijfentwintig jaar later, in 2022, interviewde ik Burtons moeder voor een hoofdstuk over haar zoon in ons Cold Case-boek. De dood van haar zoon leek haar bijna net zo vers, alsof er sinds 1997 helemaal geen tijd was verstreken. Ze huilde en uitte haar woede en frustratie over het feit dat de moordenaar nooit voor het gerecht was gebracht. 

Zonder enige emotionele onthechting zouden politieonderzoekers, lijkschouwers en zelfs krantenverslaggevers hun werk niet kunnen doen. Maar wat voor soort persoon zou de verfrommelde vorm van de jonge William Gene Burton kunnen zien, of van een liefhebbende moeder als Maggie Mae Fleming, onderuitgezakt op de bank in haar bescheiden woonkamer, of het lichaam van Charles Frank Graham, zijn sigaar nog steeds vastgeklemd in de zijn mondhoek, en het verlies van een andere persoon op aarde niet voelen? Het is iets wat Walker en ik en anderen die over cold cases hebben geschreven en, veel belangrijker, degenen die hebben gewerkt aan het oplossen van onopgeloste moorden, heel goed weten. Maar verdriet heeft geen vervaldatum voor de overlevenden van degenen die zijn vermoord.

Daarom hebben we er bewust voor gekozen om de slachtoffers en hun families centraal te stellen voor ons boek. We hadden in de loop der jaren over bijna alle gevallen in het boek geschreven in een reeks artikelen voor de krant The Star Press in Muncie, Indiana. Dankzij een sociologische studie uit 1929 werd Muncie, de thuisbasis van Garfield de tekenfilmkat en de universiteit waar David Letterman naar school ging, lange tijd beschouwd als de typische kleine Amerikaanse stad. Het is ook een plek waar de afgelopen decennia een groot aantal moorden heeft plaatsgevonden, waaronder cold cases. In de reeks cold case-artikelen hadden Walker en ik geschreven over bijna drie dozijn onopgeloste moorden, waarvan sommige al vele jaren oud waren. Bijna al die cold cases hadden één ding gemeen: overlevende familieleden en vrienden die de vermoorde persoon misten en rouwden, en die nog steeds gerechtigheid wilden. Cold cases komen schrikbarend vaak voor in de Verenigde Staten. Het nationale moordpercentage, het percentage moorden dat wordt opgelost, is in de loop der jaren gedaald tot slechts ongeveer 50 procent, meldde CBS News in 2022. Toen we schreven over onopgeloste moorden in onze gemeenschap, vonden we er een aantal die nog steeds goed herinnerd werden – we schreven ons derde boek, “Te Westside Park Murders’, over de beruchte moord op twee tieners in 1985 – en sommige worden nauwelijks herinnerd. We ontdekten dat de lokale politie in de loop der jaren veel moorddossiers had verloren of weggegooid. Anderen werden ogenschijnlijk verwoest door overstromingen door kapotte leidingen in politieopslagruimten. In veel gevallen waren de politie-onderzoekers die oorspronkelijk aan de zaken werkten al lang met pensioen of overleden. Sommige familieleden waren gestorven, waardoor er niemand was die kon rouwen of om gerechtigheid kon roepen. 

Vrouwen en gekleurde mensen vormen een aanzienlijk percentage van de moorden en onopgeloste moorden. In ons boek rouwt Calletano Cisneros niet alleen om de moord op zijn zoon Sebastian in 2009, maar vraagt hij zich ook af hoe hard de politie aan de zaak van zijn zoon heeft gewerkt. Vanuit zijn huis in een klein stadje in Texas vertelden de oudere Cisneros ons: “Ik zocht Muncie op en er stond dat het iets te maken had met de KKK en ik dacht: ‘Muncie gaat niets doen. Hij was Mexicaans-Amerikaans en een drugsverslaafde. '' De politie heeft altijd volgehouden dat ze een cold case-onderzoek nooit zouden negeren vanwege het ras of de identiteit van het slachtoffer. 

Verschillende mensen die we voor het boek hebben geïnterviewd, zeiden dat ze het gevoel hebben dat politieonderzoekers moe werden van hun oproepen om op te komen voor hun vermoorde dierbaren. Tegelijkertijd vertelden sommige onderzoekers ons over gevallen die hen achtervolgden, waaronder een die niet eens als moord maar als verdwijning is geclassificeerd. Een ervaren agent vertelde ons dat hij ervan overtuigd is dat er sprake is van een slachtoffer en moordenaar in een zaak waar de meeste mensen niet eens vanaf weten. In het boek pleiten we voor de oprichting van een ‘Cold Case Squad’ van gepensioneerde politieonderzoekers die onopgeloste moorden opnieuw zouden onderzoeken. We ontmoetten een paar gepensioneerde agenten die zeiden dat ze nog eens naar oude zaken zouden kijken, en we spraken met de districtssheriff in een poging om het voor elkaar te krijgen. Of dat wel of niet zal gebeuren, is moeilijk te zeggen. 

Eén ding dat pogingen om oude zaken opnieuw te onderzoeken zou kunnen tegenwerken, is het aantal dossiers dat ontbreekt, en we wijden een hoofdstuk aan die zorg. In het boek nemen we  contactgegevens op van lokale politiediensten die jurisdictie hebben over de zaken waarover we schrijven. Het was een makkelijke beslissing om telefoonnummers en contactpersonen van politierechercheurs op te nemen: de onderzoekers willen graag horen van iedereen die de zaken zou kunnen helpen oplossen. Ook de overlevenden van de doden koesteren hoop. Daarom sprak Calletano Cisneros met ons. Hij staat misschien sceptisch tegenover de manier waarop de politie omging met de moord op zijn zoon, maar hij hoopt dat iemand ergens informatie zal hebben over de dood van zijn zoon en contact zal opnemen met de onderzoekers. 

‘Ik wil gewoon wat gerechtigheid’, zei hij. Het is de wens van iedereen die een dierbare heeft verloren door een moordenaar. 

Het boek is toegevoegd aan de bibliotheek van het Cold Case Kennis Centrum. 

Bekijk Amazon
Bekijk mediabericht